Linkshttps://www.facebook.com/groups/1230973066922364/

Monday, November 4, 2013

Τι κι αν μεγάλωσα..;



Τι κι αν μεγάλωσα κι αν έζησα πολλά μα κι άλλα τόσα να προσπέρασα, ούτε που το κατάλαβα…
Μου έλεγαν κάποτε φίλοι και γνωστοί πώς στα 30 μόλις φτάσεις κρίση μεγάλη θα σε βρει και τώρα που έφτασα το μόνο που έχω είναι απορία μεγάλη… την έζησα ; τη ζω; Ή μήπως την προσπέρασα; Αυτό που δεν μου είπαν είναι τα συμπτώματα. Θα σταματήσει ο χρόνος ; θα πάψω να ονειρεύομαι;  Θα πάψω να χαμογελώ; Τι απ όλα; Βλέπεις κρίση είναι αυτή ,μα εάν πρέπει σώνει και καλά να τη ζήσω τουλάχιστον ας φροντίσω να πάρω προμήθειες. Κι αν δεν τη ζήσω ποτέ; Αυτό σημαίνει πως δεν είμαι φυσιολογική; 
 Είδομεν λοιπόν!
Και τώρα που είπα ..τι κι αν μεγάλωσα, αλήθεια άλλαξε τίποτ΄ άλλο εκτός από εμένα ; όλα τα ίδια μένουνε τελικά και όλα εδώ θα μείνουν.
Τι κι αν μου δώσει ο Θεός και συνεχίσω ακόμη να μεγαλώνω. Τι κι αν αλλάξω εξωτερικά αφού η καρδιά μου θα είναι η ίδια. Τι κι αν περάσουν χρόνια και  στιγμές αφού θα λαχταρώ να ζήσω άλλες τόσες .Γι αυτό ας φροντίσω τη καρδιά ,αφού  μόνο αυτή είναι που με ακολουθά στις λύπες και τις χαρές μου.
Γι αυτό ας κλείσω τα μάτια και να την αφήσω να με οδηγήσει.
Εκείνη ξέρει καλύτερα.

                                                                                                       
                                                                                               Ευαγγελία Ανδρέου.

1 comment:

  1. Όσο μεγαλώνουμε, τα πράγματα δείχνουν λιγότερο και λιγότερα σημαντικά. Δείχνουν, δεν είναι. Αναδιάρθρωση προτεραιοτήτων κάνουμε. Η τάση όλων των εμβίων είναι να στρέφεται παν τα εκεί που οι πιέσεις είναι χαμηλότερες και είναι το φυσιολογικό. Μπορεί το λογικό να είναι πως μέσα από παθήματα μαθαίνουμε να επιβιώνουμε, όμως, λογικό και φυσιολογικό δεν συμφωνούν πάντα και τα περάσματα μας από το ένα στο άλλο είναι οι πτώσεις μας και οι ανατάσεις μας. Ευχαριστώ για τις σκέψεις σου και για το βήμα. Mck.-

    ReplyDelete