Κάποτε φρόντιζαν πολλοί καλλιτέχνες να αποτυπώνουν τις εικόνες γύρω τους, για ιστορικούς αλλά και καλλιτεχνικούς λόγους. Πλέον καταγράφονται και προβάλλονται εικόνες άλλοτε για λόγους εγωιστικούς και άλλοτε για λόγους κομπλεξικούς.
Θα έχουμε παρατηρήσει ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό την ανάγκη που έχουμε όταν ανεβάζουμε μια φωτογραφία τα σχόλια και την αντίδραση του κόσμου. Κάποτε ο άνθρωπος ήθελε και προσπαθούσε να μην δημοσιοποιεί τα προσωπικά του, τώρα έχουμε μπει σε μια άλλη φάση που δυστυχώς έχουμε την ανάγκη να δημοσιοποιούμε κάθετι προσωπικό και το χειρότερο; Να έχουμε την ψευδαίσθηση μέσα απο την ανασφάλειά μας να δούμε απο τα σχόλια που θα κάνουν άλλοι για εμάς, λες και δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Και φυσικά να αναζητούμε την επιβεβαίωση απο κάτι που παρόλο που γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι είναι κάτι ψεύτικο και ανούσιο.
Εικόνες εικόνες και πάλι εικόνες, μα απο ουσία τίποτα. Γιατί όλο αυτό μας εκπαίδευσαι να μάθουμε να μένουμε μόνο σε αυτή (την εικόνα), τίποτα πιο ουσιαστικό και αληθινό.
Τέλος όλα αυτά έχουν ένα μόνο αποτέλεσμα, όπως συνηθίζω να λέω, ότι γίνονται για να μας εκπαιδεύουν ώστε να μπορούμε να γινόμαστε ευκολότερα χειρίσιμοι απο όλους εκείνους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μπορούν να μας ελέχγουν.
Γι αυτό και ας μην μένουμε μόνο σε αυτή. Ας προσπαθήσουμε να μάθουμε να κοιτάμε πιο βαθεία και ουσιαστικά. Δίχως να επιτρέπουμε να μας επηρεάζουν οι σειρήνες του συστήματος.
Ευαγγελία Ανδρέου.
No comments:
Post a Comment