Linkshttps://www.facebook.com/groups/1230973066922364/

Tuesday, July 19, 2016

«ο πρώτος φίλος που έχασα»






Ο πρώτος φίλος που έχασα,
ήταν ευγενικός αιθέρας,
με διαρκές μειδίαμα στα χείλη
που κέρδιζα στο σύνολο της μέρας,
στης πρώτης νιότης τα διαλείμματα
στριμώχναμε τις ώρες φτιάχνοντας χρόνο
γεμίζαμε τα πληκτικά κενά, εποικοδομητικά.
Oργώσαμε την Κωπαΐδα με τα ποδήλατα,
στο χώμα, σπόρια, οι φωνές μας
κι όνειρα θερίζαμε σφυρήλατα
που κίνηση ταΐζαν τις χορδές μας.
Ο πρώτος φίλος που έχασα με σκέφτεται ακόμα
κι ας κείτεται περίλυπος στο ξύλινο το χώμα,
με το όστρακο του το λευκό ΄ χρυσίο το εσωτερικό
Ο πρώτος φίλος που έχασα ακοίμητη  φωνή
που η μάνα του μετέφρασε σε γλώσσα εναργή
και τότε το κατάλαβα πως έσβησε η φλόγα
ο φίλος μου απέγινε μια ψυχική αιώρα.
Ο πρώτος φίλος που έχασα πολύτιμο λιθάρι
που έμεινε ακατέργαστο σε σκοτεινό ψεγάδι,
αλήθεια όμως πρόλαβε
στον χάρτη της ζωής ,τα μάτια του να ξύσει
και με το χρώμα τους να μας χρυσοραντίσει,
με τα ρινίσματα εμείς του φτιάξαμε στεφάνι,
να μη χρωστάει στο Θεό
άγγελο σαν τον ντύσει ΄ τον φίλο μας επίγεια που τον φωνάζαν Φάνη.
                                                                                                                                                                   -θανή αήθης ανέμη λήθης-                                                 

                                 
                                                                                                 Αλέξης Ντάσιος. 

1 comment: