Linkshttps://www.facebook.com/groups/1230973066922364/

Wednesday, February 28, 2018

Η Μοναξιά του Πολιτισμού - Αλέξη Ντάσιου




 Το ποίημα " η μοναξιά του πολιτισμού"  δημιουργήθηκε επ΄ αφορμή μιας φωτογραφίας όπου ένας Σύρος πατέρας μετά απο ναυάγιο με φουσκωτή λέμβο, βρέθηκε να κολυμπάει στη θάλασσα του Αιγαίου, αγκαλιά με το μωρό του τοποθετημένο μέσα σε μια σαμπρέλα. Συνταράχθηκα στη θέα.Το μωρό ηταν τόσο γαλήνιο που πίστεψα οτι ηταν νεκρό.Κατέρρευσα.Τελικά μαθαίνω αργότερα πως έζησε.Εκείνο που με συγκλόνισε πιο πολύ ηταν η γαλήνη και η απάθειά του.Ο κόσμος γύρο κατέρρεε.Ο πατέρας του έδινε την ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στην επιφάνεια,το κύμα αρκετό (η γνωστή τρικυμία του Αιγαίου) ,άνθρωποι πνίγονταν λίγο πιο πέρα,οι διασώστες έδιναν την δική τους μάχη και εκείνο,κοιμόταν ' ατάραχο.Άγνοια και αγνότητα μαζί. Η ντροπή του Δυτικού πολιτισμού αποτυπωμένη σε μια φωτογραφία και ταυτόχρονα η προσωποποιήση της ελπίδας που πεθαίνει ή γεννιέται,στο πρόσωπο του μωρού.
 Το ποιήμα είναι μια καταγγελία στον πολιτισμό που προκαλεί,ανέχεται και διευκολύνει την διεξαγωγή πολέμων.Οι κακουργηματικές πράξεις απο άνθρωπο σε άνθρωπο και η καταστροφή της φύσης βασίζονται σε φρικαλέες θεωρίες, ανοήτων ή πονηρών ατόμων που εκμεταλλεύονται την ανέχεια και την διανοητική κατάσταση άλλων ανθρώπων-πιόνια ενώ εκείνοι πλουτίζουν και διαβιούν πολυτελώς.Τα "Πιόνια",πιστεύουν σε πολιτικούς,οικονομικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες που τους υπόσχονται και τους φοβίζουν παράλληλα με πιλάφια,παρθένες,παραδείσους,ζέν,κολάσεις,αγγέλους.εδέμ και αλλες ανύπαρκτες υπεκφυγές πραγματικότητας.Προσωπικά φρονώ οτι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην αγάπη και όλα οσα εμπεριέχει ως έννοια.Δεν δείχνεις αγάπη με το να σκοτώνεις,να πουλάς ναρκωτικά,όπλα,λευκή σάρκα,να θάβεις παράνομα απόβλητα,να φοροδιαφεύγεις,να προδίδεις,να λές ψέματα.Κανένας παράδεισος δεν σε περιμένει.Πουθενά!Όλα είναι εδώ και μας χαρακτηρίζουν.Η Μνήμη παραμένει.Το αποτύπωμα του καθένα που λειτουργεί σαν αλυσίδα,παραδειγμάτων, συμπεριφοράς προς μίμηση ή αποφυγής στους επίγονους.Δυστυχώς ενα κύριο συστατικό της ανθρώπινης φύσης είνα ο εγωισμός.Τούτο είναι το στοιχείο που καταδιώκει τον άνθρωπο.Η αντιμετώπισή του γίνεται μόνο με την παιδεία και την συζήτηση μεταξύ ανθρώπων και κοινωνιών.Η πρόοδος,η ανάπτυξη και εν τέλει ο ποθητός πολιτισμός,επιτυγχάνεται μόνο,περνώντας μέσα απο την ΠΑΙΔΕΙΑ!Αγάπη και παιδεία είναι οι μόνες αποδείξεις αλήθειας ύπαρξης του συνειδητού ως πραγματικότητα της συνέχειας του ανθρώπου.

Το ποίημα το ενσωμάτωσα στην αναμενώμενη ποιητική συλλογή "Έκρηξις",την οποία και συγγράφω αρκετά χρόνια.                                                             
                                                                                                           "η παράνοια συνεχίζεται"

(απόσπασμα)

Ποιητική συλλογή: Έκρηξη
Κεφάλαιο , Δίκη                                                                                                                                       
 < Μαρτυρία X>
                                                                    

«Η μοναξιά του πολιτισμού»

Μονάκριβα άνθη βλασταίνουν σε κόχες κυμάτων.
Συνομιλούν συχνά με τις σκιές του επιστητού.       
Ορίζουν την συμπεριφορά  στους τροχισμένους αφρούς
μιας κουρασμένης Μεσογείου.
Πίνουν το άφθαρτο νερό που γεννά φωτιές ' δάχτυλα μας πνίγουν και πληγές.
Τη μοναξιά του πολιτισμού γεύονται στο πρώτο αντίκρυ.
Αρώματα που ξεψυχάνε στης ελπίδας την σχάση.
Χρώματα που βραχιάζονται σε πίνακα χωρίς προοπτική
Η σκέψη αποτιμάται στο νερό.
Η ζωή τώρα εξελίσσεται ' τεθλασμένη απολαβή
-από την τέρψη ως τον παραδαρμό η απόσταση βαραίνει το ταξίδι-
Άπειρα μικρά βάθη
πελώρια ζωσμένα πάθη, σε κοίλες προσευχές.
Ξέσφιξαν τον στρόφαλο που σημαίνει τα λάθη.
Κι εμέις απλώσαμε θνησιμαία πλέγματα,
δημιουργώντας φράχτες με εύσημα παραλλαγής.
Τωόντι,για τη συντήρηση ή κατάλυση της (προ)γνωσικής
προβοσκίδας της γηραιάς μας Μητέρας  που αναμένει στωικά
την ποθητή κτιστή της ταυτότητα.
Σάμπως είναι η ψυχή της ένας άρτιος τηλεφακός με στείρα ορατότητα.
Κάθονται οι εκλεκτοί και συμφωνούν, σε ομιλούντα έδρανα .
Διακόπτουν,κι ανταμώνουν ξανά ' συνδαιτημόνες, την επομένη.
Σε δείπνα με ορμόνες.
Στο λιβάδι με τα ελέη ακονίζουν πορσελάνες,
καθώς τα σαγόνια ανταμώνουν την όρεξη ' τρίζει ο κόσμος ανάμεσα.
Δόντια με οσμή.
Εκκωφαντικά ακούσματα φαυλόβιας έξης γεννιούνται,
ένα υπαίθριο μαιευτήριο από σαρκαστικές οδύνες.
Πληγή νωπή ' μνήμη νωθρή,
«Ωμωλογούμε! Γίναμε κάτι παθητικοί ορίζοντες γεγονότων
που απώλεσαν το ηθικό τους καθρέφτισμα
Η αγάπη μετατράπηκε σε αξιόποινη πράξη
κι είναι τούτο ισχυρό κατεστημένο,
να πιστεύουμε ότι εκρέει από κάποια υλική υποχρέωση.
Το καλό προϋποθέτει αστοχία, βάσανο, θάρρος αλήθειας.
Ανησυχίες που πλήττουν το εγώ ωσάν σφραγίδα διαχρονικής ταπείνωσης.
Ένας συγκερασμός μετά φόβου γνώσεως.
Του άμοιρου τη μοίρα.
Πηγή και ελπίδα-παρωπίδα.
Σπείραμε σε περιφραγμένο τέναγος, φυτεία.»
-Και τα ρύγχη τους στάζουν υπόκριση-
Τρυγάει η μάνα το νερό
κι από τον πλαστικό κρουνό ' περίσσια δωρεά,
Τείνει ο εξευτελισμός λαχείο ΄ Χεριού υποχείριου.
Άκαρπος καρπός ο υψωμένος της καημός
κι ανώνυμη επαιτεία
και πυρκαγιά στα σπίτια μας αόρατη
Η σκόνη τρώει το υγρό που θρέφει τα μάτια.
Χιλιάδες οι οάσεις.
Ηττημένες οράσεις, κείτονται αγνάντια στου ήλιου το φέγγος,
που εκπληρώνει κάποιο δικαίωμα βαριά εξυπηρετικό.
                                               
                                              (...)

                                                                                              Αλέξης Ντάσιος

No comments:

Post a Comment