ΛΕΟΝ ΤΟΛΣΤΟΙ <ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ;>

 

ΛΕΟΝ ΤΟΛΣΤΟΙ (1828-1910) ΡΩΣΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΠΟ " ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ"

 

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ - ΑΓΑΠΗ & ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ

 

<πριν τους αγγέλους>

...πριν τους αγγέλους...

"... έλα να μυρίσουμε το φεγγάρι

Να γίνω ο Αυγερινός και εσύ η Πούλια

Να ακουμπήσουμε τα μάτια μας στο χρόνο που μας απομένει, 

πριν ο γαλάζιος αετός τολμήσει ξανά το χώμα να φιλήσει.

Να κυλιστούμε επάνω στο άδολο κύμα,

Που συνθλίβει ενοχές

Που πυρώνει τα κορμιά μας, λίπασμα στη ξερή άμμο.

Η αγάπη μας σπήλαιο

Και εγώ ο σταλαχτίτης που βιάζομαι -τι ειρωνεία- να σε ακουμπήσω

Και καθώς επάνω σου δακρύζω τον κόπο μου.

Εσύ ο σταλαγμίτης που επαίρεται στο αναπάντεχο

Μία σταγόνα πιο κοντά!"

Ντάσιος  Αλέξης.

ΤΗΛΕΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ - ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

ΤΗΛΕΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ - ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ 

              Σε μια κοινωνία που η προφύλαξη πρέπει να είναι προτεραιότητας μας, μα οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις δεν μας αφήνουν. 
        Η Τηλεγραμματεία- Ελεύθερη Γραμματεία, είναι εδώ για να φέρει εις πέρας κάθε σας υποχρέωση.
        Για τις οικονομικές ,τις γραφειοκρατικές και τις επαγγελματικές σας υποχρεώσεις. 
        Είμαστε κοντά σας να σας εξυπηρετήσουμε εξ αποστάσεως για οποιαδήποτε στιγμή!



                                                    ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

Όχι πανικό αλλά προφύλαξη! Όχι παραπληροφόρηση αλλά επεξεργασία!

Ζούμε εδώ και καιρό στην πανδημία της παραπληροφόρησης και του φόβου...
Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω τι είναι σωστό και τι λάθος, ούτε το τι πρέπει και τι δεν πρέπει...Αυτά είναι δουλεία των ειδικών και οφείλουμε να ενημερωνόμαστε όσο μπορούμε για όλα και από εκεί και πέρα να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας , ως οφείλουμε!
Συνυπάρχουμε σε μία κοινωνία που εμείς δημιουργήσαμε! ή εμείς ανεχόμαστε!
Ο πανικός δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν! Ούτε όμως και η αδιαφορία.
Γι αυτό όχι πανικό, αλλά προφύλαξη! όχι ακατέργαστη πληροφορία , αλλά πλήρη ενημέρωση και επεξεργασία των όσων μας επιβάλλουν!
Δεν θα πάρω θέση για όσα τελευταία ακούμε και μας συμβαίνει...όχι γιατί δεν έχω, αλλά γιατί σέβομαι το χαμό όλων αυτών των συνανθρώπων μας που για άλλη μια φορά θυσιάστηκαν στο βωμό της απληστίας και της χειραφέτησης.
Καταστρέφουμε τη Γη, καταστρέφουμε τα ζώα , και τώρα αλληλοκαταστρεφόμαστε. Έτσι είναι γιατί δυστυχώς όσοι αιώνες κι αν περάσουν , όσο οι κοινωνίες κι αν εξελιχθούν θα υπάρχει πάντα αυτό που λέγεται απληστία που για μένα είναι συνώνυμο με το ψέμα!
Επειδή όμως η αλήθεια πάντα είναι δυνατότερη απλά αποκαλύπτεται πάντα στο τέλος μιας αναταραχής, ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και πολύ καλύτερα ίσως να κλείσουμε όλους εκείνους τους ...δέκτες που θέλουν να μας πανικοβάλλουν και να μας αποπροσανατολίσουν!
Ίσως να έφτασε αυτή η στιγμή επιτέλους που πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά! Φυσικά και οι περισσότεροι τα έχετε αντιληφθεί ναι αλλά τι μπορούμε από εκεί και πέρα να κάνουμε; Δυστυχώς ζούμε σε μία γυάλα που άλλοι μας δημιούργησαν και μας τοποθέτησαν εκεί! Μόνο που το....ψέμα και η εκμετάλλευση ξεχείλισε κι έτσι μπορούμε τώρα όλοι μαζί να αποδράσουμε!
Ίσως πολλοί να το χαρακτηρίσετε ουτοπικό και ίσως ρομαντικό , αλλά όχι ακατόρθωτο.



Ευαγγελία Ανδρέου.

εκμαγείο

ΤΙΤΛΟΣ: " εκμαγείο "

απο την ποιητική συλλογή : ¨συστηχίες¨.

Στην περιπέτεια που μπήκαμε και οι δύο,

τα σώματά μας, είναι αδιάκοπες φωνές,

που στριμωχτήκαν  στου θεού το εκμαγείο

και αναφωνήσαμε μαζί ομοβροντίες.

Σε αγαπώ όπως ο ήλιος την αλμύρα,

με αγαπάς σαν ο ληστής τη φυλακή,

η έκθεση, μου καίει την επιδερμίδα,

η δέσμευσή σου φάση αναχωρητική.

Περιπλανιέσαι μέσ΄ την έρημο Σαχάρα,

αναστενάζεις στο καρφί που κουβαλάς,

είναι η έμπνευση που μπαίνει σε κονκάρδα,

για να θυμούνται οι παλιοί τη συζητάς.

Πατάω τη νάρκη και ξεχύνομαι στα δάση,

ετεροβρίσκομαι εκεί που περπατώ,

έγινα νάρκισσος μαζί με τα άλλα άνθη,

μοιράζω αρώματα για σένα τραγουδώ.

Πρόωρα ήρθαμε σε τούτη την αγάπη

και ακαθόριστα κάναμε την αρχή,

ο καρχαρίας  χτίζει ερείπια στη Μάγχη

μα το δελφίνι κάνει βόλτες στην ακτή.

Εκεί που κρίνονται οι άνθρωποι μονάχοι

Ο πρωτεργάτης έχει αποκοιμηθεί,

ο ταχυδρόμος έφερε το κρύο στάχυ

και κάποιο γράμμα που έχει κάπως, μαραθεί.

Μοιάζεις με πόλη αφημένη, στο σκοτάδι

που έπαιζε χρόνια το κρυφτό με τα παιδιά.

Μα στην πηγή το μέτρημα δε φτάνει,

το άγχος στάλαξε στα μάτια σου καπνιά.

Είμαι βιβλίο, ταραγμένο στο λιμάνι,

που στις σελίδες μου ταξίδια αναπολώ.

Στα πεζοδρόμια μετρούν οι δραγουμάνοι,

τον τελευταίο μου ανήθικο σκοπό.

Η αποκάλυψη ζημιά μές΄το αρχείο,

και ειρωνεία που έχει πια αναστηθεί,

σαρκαστικά ξεκορνιζάρεις το πτυχίο,

μα ίσως ο θάνατος να έχει κερδηθεί.

Αναπόσπαστος μύθος ο δικός μας ο ήχος, σαν σιωπή ευδοκιμεί, στης ζωής τη χορδή.

Στα πελώρια τα ύψη, σκαρφαλώνει η τύψη, σαν αγρίμι γυμνό, πίσω ακολουθώ.

Παραπόταμος έρπω, στα σκεπάσματα πέφτω, στη ζεστή αμμουδιά στα αιώνια φιλιά.

Αγκαλιάζω και φέτος, το μελλούμενο έπος. Αν με βρεις το πρωί, τεχνητή αναπνοή.

Με το ίδιο ποτήρι ακουμπάμε τα χείλη με την ίδια φωτιά σβήνουμε τα παλιά.

Η καρδιά μας μαντήλι που μιλάει και κρίνει, μας γελάει συχνά, " κωμική αναποδιά ".

Ντάσιος Αλέξης.

Το Τσίρκο

ΤΙΤΛΟΣ: " Το Τσίρκο" Ο φόβος λούζει πάλι τα μαλλιά μου σε καταρράκτες άνω ποταμών. Στους βράχους λιάζω με πόθο τα όνειρά μου και στις οπλές τυχόν περαστικών. Η πόλη διψασμένη ειρωνεία που ψάχνει δρόμους διαφυγής. Στα σταυροδρόμια συναντιέται η φλυαρία Είναι μέρος της υποδοχής Στο πάρκο στήθηκε καινούργιο τσίρκο που κάνει τους ανθρώπους να γλεντούν. Κι ανάμεσά τους ψάχνω μα δε βρίσκω τον γελωτοποιό που ξεγελούν Απόψε θα γίνει η νύχτα τον θαυμάτων. Στην πλάτη θα κρύψω φεγγάρι κουρδιστό, φώς θα απλωθεί στην πλευρά των αγαλμάτων σα δίχτυ από στόματα φτιαγμένα στο βυθό Δάκρυ, μέλι, χώμα, αίμα και χειμώνα. Έφτιαξα χρυσάφι από πηλό. Τέσσερεις οι πρόκες, έξω από τον στρατώνα, όπλισαν το χέρι στον αυτομολισμό. Έγινα αγκάθι και είσαι ανεμώνα, σε έναν κόσμο περισυλλογής. Άπλωσα τις ρίζες μου, μέσα στον αιώνα, δακτυλοδεικτούμενες μέλισσες θαρρείς. Ήπια από το νέκταρ και είσαι θυμωμένη. Νομοθέτης έγινες της υπεκφυγής. Στόχος η γοργόνα που είναι ξαπλωμένη και ρωτάει συνέχεια, "άν ζεί ο ζηλευτής". Είσαι αμαρτία και είμαι αρματολός μάτια έχω μέχρι να σε δω. Μέσα στα φορτία ο χρόνος φορτισμένος, στέλνεται από (απ’ τους) τους άπιστους
να βρούμε το θεό. Ντάσιος Αλέξης

Για ποιόν Πολιτισμό μιλάμε;

                 Καθημερινά αντικρίζουμε εικόνες με παιδιά που πεινάνε ,που τα εκμεταλλεύονται, που σκοτώνονται πριν καν προλάβουν να ζήσουν. Πριν καν κατανοήσουν από μόνα τους πόσο άδικη κοινωνία έχουμε δημιουργήσει. Εμείς έχουμε την πολυτέλεια να μπορούμε σε κάθε δύσκολη στιγμή να λέμε αυτό το περιβόητο ΓΙΑΤΙ; Αυτά τα παιδιά όμως δεν έχουν καν αυτή την επιλογή.
Έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα, τόσο μάταια. Κι όλα αυτά γιατί εμείς τολμάμε να μιλάμε για Πολιτισμό. Και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ή μάλλον δεν θέλουμε να δεχτούμε ότι έχουμε φτιάξει όχι μια κοινωνία πολιτισμένη, αλλά μια ουτοπική! Με... "θέλω" που άλλοι μας δημιούργησαν, με ψεύτικες αξιοπρέπειες και το χειρότερο με ψεύτικες αλήθειες!
Σας ρωτώ λοιπόν για ποιο πολιτισμό μιλάμε; Για πια αλήθεια; Ναι...εσάς ρωτώ τους υποκριτές που παλεύετε και μαλώνετε για τα ιδεώδη, για τα πιστεύω σας! Γι αυτά που πολύ απλά υποκρίνεστε ότι είστε Πολιτισμένοι!

               Όταν αντικρίζεις αυτή την εικόνα, τι έχεις να πεις ; Κοίταξέ την καλά! Ξέρω σου δημιουργεί...Θλίψη! Μα αναρωτιέμαι θλίψη για την ψυχούλα αυτού του παιδιού; ή για τον υποκριτικό μας Πολιτισμό;
Πρώτη εγώ θλίβομαι για τον εαυτό μου, που είμαι τόσο αδύναμη μπροστά σε αυτό το παιδί! Που για να μπορώ να ονειρεύομαι, να βάζω στόχους ¨ουτοπικούς¨ για να μπορέσω κι εγώ να λέγομαι... ¨Πολιτισμένη¨ αφήνω ακόμη να υπάρχουν τέτοιες εικόνες!
Α! ναι, να μην ξεχάσω...φυσικά , εμείς κάνουμε βραδιές και διοργανώνουμε διάφορα events πάντα...¨Πολιτισμένα¨ για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά! Επειδή.... λυπόμαστε τη ζωή που ζούνε. ή μήπως θα πρέπει να λυπόμαστε γι αυτό που οι ίδιοι δημιουργήσαμε; 

Αν λοιπόν  όλο αυτό εσείς το λέτε Πολιτισμό; Εγώ το λέω σαρκοφαγία στο βωμό του...                      " Πολιτισμένου μας κόσμου".


                                                                                                             Ευαγγελία Ανδρέου.

“ via combusta”

                     

                         Κι ενώ οι παγκόσμιες ημέρες διαδέχονται η μία την άλλη,  παρόλο που δεν τις ενστερνίζομαι δεν θα μπορούσα να μην σταθώ σε μία. Στην ημέρα Παγκόσμιας Ποίησης κι αυτό γιατί δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω για έναν από τους σημαντικότερους ποιητές της εποχής μας, τον Αλέξη Ντάσιο που νιώθω μεγάλη τιμή που μου εμπιστεύεται τα έργα του κάθε φορά προς ανάρτηση.Γι αυτό και σ αυτό το σημείο θα ήθελα να τον ευχαριστήσω δημοσίως για την μεγάλη τιμή που μου κάνει με την εμπιστοσύνη του.

                        Σας παρουσιάζω λοιπόν ένα ακόμη ποίημα του με μεγάλη χαρά. Και λέω χαρά γιατί ειλικρινά μέσα σε μια εποχή που όλα φθίνουν , κάπου εκεί ανάμεσά μας υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες που μας γεμίζουν αισιοδοξία, γιατί ας μην ξεχνάμε φίλες και φίλοι ότι η ουσία της ζωής και η πραγματικές αξίες δεν χάνονται ότι και να γίνει!

Απολαύστε το!

Ποιητική συλλογή: «τα γάγγλια του παρασυμπαθητικού συστήματος»

  Τίτλος: “ via combusta”

Θνητός αυτός που διάλεξε

Στο φώς της να πεθάνει

Και εν ζωή λησμόνησε

Στο βιός του το αγκωνάρι

Η καρδιά του απύθμενη πόρτα

Ορίζει το μέτρο της εξέλιξης

Το κορμί μου ,οριζόντια πρόκα

Μανταλώνει τα όσα προξένησες

Σκέφτομαι εκείνα που χάσαμε

Μέσα στης αγάπης την παράνοια

Τα όνειρά μας θάψαμε

Κι υποκριθήκαμε άνοια

Σεισμός , μικρός μα εύσχημος

Εξάπτει, αισθήματα, παιδεία

Διαβαίνει ,αναγκαστικά πρόθυμος

Καίει τα αμετάβατα πεδία

Όταν στη βία με εναπόθεσες

Απήυθυνα σεμνό χαιρετισμό

« τόσο δεν εκόπιασες

Να πράξεις το καλό

Με έσπρωξες ,με γκρέμνησες

Σε όνομαστική φοβία

Ωμές τις σάρκες γεύονται

Μόνο τα άγρια θηρία "

ντάσιος αλέξιος